گنج غــزل

پیری رسیـــد و فصل جـــوانی دگــر گذشت

دیدی دلا کــــه عمـــر چسان بیخبر گذشت

مــارا دگر چه چشم امیــدی ز پیــری است

کز پیش من جـــوانــی بــا چشم تــر گذشت

گو بعــد مــن کسی نکند هیچ یــاد مــــن

این خـــواب وایت خیال بیرزد بسر گذشت

ای غرقــه باد کشتـی عمری که روز شب

در بحر آب دیــده و خــون جگر گــــذ شت

از دست کار من شد و جانـــم به لب رسید

از پا در افتــادم و آبـــم ز ســر گــــذ شت

با سادگی بســـاز نظامــــا کــــــه سهلتـــر

آنکس گذ شت کز همه کس ساده تر گذشت

hashaq

چی شمع امشب در ین محفـــل چمــن پـــرداز می آید

کـــه آواز پر پروانه هــم گلبــــــــاز مــــــی آ یــــــــــد

نسیم گـــویی از گلـــزار الفت بـــاز مـــی آیــــــــــــد

که مشت خاک من چـــون چشم در پرواز مـــی آیــــد

ز پیش آهنگــی قانــون حسرتهــا چــــه مــــی پـــرسی

شکست از هـــر چه باشد از دلـــــم آواز مـــــی آ یــد

پــر افشان هوای کیستـــم یارب کــــــــه در یــــادش

نفس در پـــرده ای انــدیشه ام گلبـــــــاز مــی آیـــــــد

ز خـــود رفتن اگـــر مقصود بــاشــد شعلــــه مــــا را

فســردن نیز دارد آنچــــه از پـــــــــرواز مــــــی آیــد

ز دریا بــازگشت قطــره گــــوهــــــر در گــــره دارد

نیـــاز من ز طـــواف جلــــوه ی او نــــاز مــــی آیـــد

نفس دزدیده ام چو شمع و پنهـــــان نیست داغ دل

هنـــوز از خموشی بــــوی لب غمــــاز مــــی آیــــد

دل هــــر ذره خــــورشید است اما جهد کـــــو بیــــدل

منم آئینـــه از دستـت اگــــــــــر پــــــردازمــی آیـــد

hashaq

زنـــد گـــی محـــرم تکـــــــــرار است و بـس

چــون شرر این جلــــوه یک بار است وبس

از عـــــدم جــــــــو ئیـــــد صبــح ای عا قلان

عـــا لمــــــــی اینجــــــا شب تــار است وبس

از ضعیفـــــی بـــــــر رخ تصـــویـــــــر مــــا

رنــگ اگـــر گــل میکنــــــــد بـار است و بس

غفلـــــت مـــــا پــــرده بیگا نگـــــــــــی ست

محـــرمان را غیــر هــم بــــــار است و بـس

کیست تــــا فهمــــــد زبـــــــان عجــــــز مــا

نــالـــه اینجــــــا نبــض بیمــــــار است وبس

نیست آفـــــــاق از دل سنگیــــــــن تهــــــــی

هـــــر کجــا رفتیم کـــــــوهسار است وبس

از شکست شیشــــه دلهــــــــــا مپــــــرس

ششجهت یک تیشـــــــــتر زار است وبس

در تحیـــــــــر لـــــذت دیـــوار کــــــــــــــو

دیــــده ی آئینـــــــه بیــــــدار است وبـــس

اختــــــــلاط خلـــــق نبـــــــود بــی گــــزند

بــــزم سخـــــن حلــــقه مـــــار است وبس

ای ســرت چــــون شعلـــــه پــــر باد غرور

اینکـــــه گــــردن می کشی دار است وبس

بیـــــــــدل از زنـــــدا نیــــــــــان الفتــــــــیم

بـــــوی گــــــل را رنگ دیوار است و بس

hashaq

دارد دل من صــــد غم و غمخــــوار نـــــدارد

این کـــودک بیمار پــــر ستـــــــار نــــــــدارد

در شهـــر شما جـــز دل آواره مـــــــا نیــست

آنکس کـــــه غمـــی دارد و غمخــــوار نـدارد

آن به کـــه ز کنــج قفــس آزاد نگــــــــــــردد

مــــر غــی کــه سر صحبت گلـــــزار نــــدارد

مــا ئیم و تنـــی سوده کــــه آسودگیش نیـست

مـــا ئیم و دلی خسته کــــه دلـــــدار نـــــدارد

نا لیـــد ن مـــرغان چمن خـــــــوش بــود اما

ذوق سخن مـــــر غ گــــــرفتـــــار نــــــــدارد

غم آمـــد و ننشسته ز دل رفت چـــــو دانست

کاین خـــــانه ویران در و دیــــــــوار نـــدارد

ای پیـــرهن آهسته بـــزن بوسه بر اعضاش

کــــان خـــرمن گــل طــا قت آزار نـــــــدارد

جائــی که خـــزف را نشناسنـــــــد ز گوهـــر

البتــــه سخــن گــــــر مــی بـــازار نـــــدارد

جـــز دلی چنـــد چــــو پـــژمان و امیــــــری

الفت گهـــــــــر شعـــر خـــــــریدار نـــــدارد